آموزش مداحی و اشعار مذهبی

       یوسف رحیمی
   
      از حُسنِ زبانزد پیمبر خواندند
      از هیبت و اقتدار حیدر خواندند
      شد جلوۀ احمد و علی آینه ای
      آن آینه را علی اکبر خواندند

**********************

     غلامرضا سازگار
  
      اکبر که رخش جلال سرمد دارد
      این آینه زیبایی احمد دارد
      چون اوست شبیه مصطفی دیدارش
      پاداش زیارت محمد دارد

      ×××

      ماهی که ز آفتاب روشن تر بود
      لب تشنۀ آب و تشنۀ باور بود
      می رفت و دل از حسین می برد که او
      پیغمبر کربلا، علی اکبر بود

**********************

      علی اکبر حائری

      مدینه گشته سرتاسر چو محشر
       که روئیده گلی در باغ دلبر

       خزان چشم ها دیگر بهاری ست
       ز یمن مقدم این یاس اطهر

       برای دیدن روی چو ماهش
       همه دارند شور و شوق دیگر

       دل لیلا شده مجنون و محوش
       زند بوسه به دستانش مکرر

       یکی گوید قد افلح را بخوانید
       که آمد باز سوی ما پیمبر

       یکی گوید که از برق دو چشمش
       شده زنده دوباره یاد حیدر

       نماز عشق خوانید اهل دل ها
       اذان گوی حرم آمد به دنیا

       دل بابا برایش بی قرار است
       و دورش روز و شب پروانه وار است

       خبر آمد که از نور جبینش
       قمر در آسمان پا به فرار است

       عجب شوری به دل افکنده عشقش
       که سرهای دو عالم پای دار است

       کمال خیر مهر اوست در دل
       دل بی یاد دلبر هم چو خار است

       که گفته سهم هر عاشق خزانی ست
       که من با او همه عمرم بهار است

       منم آن سائل دیروز و فردا
       که از هجران شش گوشه خمار است

       اگر عمری نفس دارم به سینه
       تمام دل خوشی ام صحن یار است

       بیا امشب دلم حاجت روا کن
       مرا هم زائر کرببلا کن

********************** 

       سید هاشم وفایی
      
      برجلوه و اجلال محّمد صلوات
      بر چهره و تمثال محّمد صلوات
      دیدند چو رخسار علی اکبر را
      گفتند که بر آل محّمد صلوات

      ×××

      آئینۀ غرق نور ایزد آمد؟
      یا جلوه ای از بهشت سرمد آمد
      با دیدن اکبرش چنین گفت حسین
      یک بار دگر بوی محمّد آمد

**********************

      صابر خراسانی

      عاشق آن است که پر می گیرد
      فقط از عشق خبر می گیرد

      از جگر آتش اگر می گیرد
      عشق را مدّ نظر می گیرد

      منطق منطقه ی ما عشق است
      مذهب مطلقه ی ما عشق است

      بی دل آن است که دل داده به تو
      کار و بارش فقط افتاده به تو

      سجده کرده خود سجاده به تو
      می رسد آخر این جاده به تو

      راهی جاده ی مجنون شدنیم
      بس که آماده ی مجنون شدنیم

      ما همه در به در لیلاییم
      بیش تر دور و بر لیلاییم

      سائل پشت درِ لیلاییم
      زیرِ دینِ پسرِ لیلاییم

      تو علی اکبر لیلا هستی
      نوه ی اول زهرا هستی

      کیستی محشر در گهواره؟!
      فاتح خیبر در گهواره

      یا که پیغمبر در گهواره
      خنده ات اکبر در گهواره

      همه را یاد نبی می انداخـت
      یاد میلاد  نبی می انداخت

**********************

      ساراسادات باختر
        
      در سلسله ی عشق سرآمد شده ای
       در هر چه قشنگی است زبان زد شده ای
       ایهام قشنگی است در آیینه ی تو
       با نام علی خود محمد شده ای

**********************

      سید محمد جواد شرافت
      
      ای که بر روشنای چهره ی خود
      نور پیغمبر سحر داری
      نوری از آفتاب روشن تر
      رویی از ماه خوبتر داری

      تو کدامین گلی که دیدن تو
      صلواتی محمدی دارد
      چقدر بر بهشت چهره ی خود
      رنگ و بوی پیامبر داری

      هجرتت از مدینه شد آغاز
      کربلا شاهد سلوک تو بود
      کوفه چون شام ماند مبهوتت
      تا کجاها سر سفر داری

      باوری سرخ بود و جاری شد
      اولسنا علی الحق از لب تو
      چه غرور آفرین و بشکوه است
      مقصدی که تو در نظر داری

      با لب تشنه بودی و می سوخت
      در تف کربلا پر جبریل
      وقت معراج شد چه معراجی
      ای که از زخم بال و پر داری

      از میان تمام اهل جهان
      عرش پایین پا نصیب تو شد
      عشق می داند و جنون که چقدر
      شوق پابوسی پدر داری

      شوق پابوسی تو را داریم
      حسرت آن ضریح ششگوشه
      گوشه چشمی  عنایتی لطفی
      تو که از حال ما خبر داری

      در مدیح تو از مدایح تو
      یا علی هرچه بیشتر گفتیم
      با نگاهی پر از عطش دیدیم
      حُسن ناگفته بیشتر داری

**********************

       قاسم نعمتی

      گیسو به باد می دهی و دلبری علی
      پا در رکاب می زنی و محشری علی

      ابرو نهان کن از نظر خیرهٔ حسود
      آیینه دار صورت پیغمبری علی

      قامت مگو قیامت زهراست قامتت
      از بس که قد کشیده ای و محشری علی

      گرم طواف روی تو آل ابوتراب
      غرق عبادتی و خدا منظری علی

      وصفت همین بس است که در کوی رب عشق
      شه زاده حرم، علی اکبری علی

      وجه غیور هر غضبت وقت حمله ها
      گاه رجز تو منتسب از حیدری علی

      بین خطوط روی جبینت پر از خداست
      ابن الحسین لیلی لیلای کربلاست

      نور خدا ز صورت تو دیده می شود
      پیغمبرانه بر همه تابیده می شود

      شمشاد قامتی و به شمشیر کوفیان
      گلبرگ ها ز ساقه تو  چیده می شود

      مثل بلور شیشه ای سنگ خورده ای
      با بوسه ای وجود تو پاشیده می شود

      مقراض اهل کوفه چه آورده بر سرت
      هر گوشه ای ز دشت تنت دیده می شود

      در زیر سم اسب تنت مثل زعفران
      بر روی سنگ ها همه سابیده می شود

      جسمی که زیر ضربه به هم ریخته چه سان
      هر تکه ای به روی عبا چیده می شود

      بر ناله های ممتد بابا کنار تو
      از سوی لشگری همه خندیده می شود

      قلبی که از تمام تنت پاره تر شده
      با هر صدای قهقه رنجیده می شود

      دنبال زینب آمده سقای عالمین
      فریاد می زنند که وای از دل حسین

**********************

      میلاد یعقوبی
      
      باده در جام دلم سر ریز شد
      سینه از عشق خدا لبریز شد

      فصل اندوه و غم و غصه گذشت
      لحظه هامان بس طرب انگیز شد

      عرش حق آئینه بندان، فرش نیز
      کو به کو روشن، چراغ آویز شد

      جرعه ای از باده ساقی بنوش
      دیگ رحمت آمده امشب به جوش

      سینه و طور تجلا عجبا
      ذره و وصف ز بیضا عجبا

      قطره و وصل به دریا نه عجب
      نم و توصیف ز دریا عجبا

      تا که دیدند رخ چون نبی اش
      همه گفتند خدایا عجبا

      یوسف کنعان دل آمد خدا
      مهر بی پایان دل آمد خدا

      می زنم امشب ز مینای دگر
      تا کشم تصویر زیبای دگر

      آمده حُسن خدای لم یزل
      چون پیمبر یا که مولای دگر

      سر زده موسی ز طور دیگری
      آمده امشب مسیحای دگر

      نام زیبایش چو نام حیدر است
      او علی سر تا به پا پیغمبر است

      خانه ی خون خدا غوغا شده
      گوئیا که محشری بر پا شده

      ام لیلا زاده لیلا، هر طرف
      صحبت از لیلای این لیلا شده

      این طرف مسرور گردیده علی
      شادمان در آن طرف زهرا شده

      کوری چشم حسودان شد پدر
      چون خدا بر او عطا کرده پسر

      مادر گیتی نزاید چون تویی
      سروری را می سزاید چون تویی

      ناتوان باشد بشر در مدحتان
      حق تعالی می ستاید چون تویی

      آفتاب از شرم رویت در حجاب
      رفته و بالا نیاید چون تویی

      ای قیامت آن قد و بالای تو
      کار ما بسته به یک امضای تو

      یک نظر بنشین جمالش را ببین
      می برد دل از امیرالمومنین

      برق لبخندش گرفته شهر را
      روشن از نورش یسارست و یمین

      نجل زیبای ولایت را ثمر
      حلقه سبز امامت را نگین

      خالق اکبر که اکبر داده است
      هدیه بر حیدر پیمبر داده است

      ای طواف من به گرد روی تو
      طاق محرابم خم ابروی تو

      تو مطهر زاده ای مولای من
      عالمی گردیده مست بوی تو

      باب حاجات همه بر من نگر
      آمدم با قلب پرخون سوی تو

      لحظه ای گیسوی خود را تاب ده
      قطره ای ما را شراب ناب ده

**********************

      یوسف رحیمی
      
      عشقت میان سینه من پا گرفته
      شکر خدا که چشم تو ما را گرفته
      دریاب دلها را تو با گوشه نگاهی
      حالا که کار عاشقی بالا گرفته
      عمریست آقا جان دلم از دست رفته
      پائین پای مرقدت مأوا گرفته
      گیسو کمند خوش قد و بالای ارباب
      شش گوشه هم با نور تو معنا گرفته
      از کودکی آواره روی تو هستم
      دست دلم را حضرت زهرا گرفته
      مانند جدت رحمتٌ للعالمینی
      حیف است دست خالی ما را نبینی

      ****

      زلف تو را موج پریشان می شناسد
      چشم تو را آیات باران می شناسد
      عطر تو و پیراهنت را یوسف شهر
      کوچه به کوچه صبح کنعان می شناسد
      اعجاز چشمان تو را آیه به آیه
      آری دل تازه مسلمان می شناسد
      آقا کرامات نگاه روشنت را
      خورشید در هر صبحگاهان می شناسد
      خشم و خروش و هیبتت را بین میدان
      هوهوی رعد و برق طوفان می شناسد
      خورشید از شرم نگاهت رو گرفته
      در ساحل نورانیت پهلو گرفته

      ****

      بالاتر از حد تصور ها کمالت
      دل می برد از اهل این عالم خیالت
      صبح ازل چشمان مبهوت ملائک
      بودند شیدای تماشای جمالت
      می جوشد از خاک قدمهای تو زمزم
      کوثر شراب خانگیّ لا یزالت
      کی می شود با بالهای این چنینی
      پرواز تا اوج شکوه بی مثالت
      آنجا که بال جبرئیل آتش گرفته
      بام نخست پر کشیدنهای بالت
      خُلقاً و خَلقاً ، منطقاً عین رسولی
      دیگر چه گویم از تو و خوی و خصالت
      وقتی که تکبیرت طنین انداز می شد
      می گفت لیلا مادرت : شیرم حلالت
      می ریزد از عطر نگاهت یاس آقا
      تنها تویی هم شانه با عباس آقا

      ****

      هر صبح بر لب نغمه تکبیر داری
      تو آفتابی ، صبح عالمگیر داری
      با حلقه های گیسوی پر پیچ و تابت
      صد کاروان دل در تب زنجیر داری
      از لهجه ات عطر خدا می بارد آقا
      هر گاه بر لب نغمه تکبیر داری
      از میمنه تا میسره می پاشد از هم
      وقتی که در دستان خود شمشیر داری
      باید برایت ذوالفقاری دست و پا کرد
      حیدر شدی و هیبتی چون شیر داری
      از هیبت چشم تو دشمن می گریزد
      پلکی بزن تا عالمی بر هم بریزد

      *****

      حالا که خاکم را سرشته دستهایت
      بگذار تا باشم همیشه خاک پایت
      بال و پری می خواهم امشب از تو آقا
      تا که تمام عمر باشم در هوایت
      آه ای اذان گوی سحر گاه مدینه
      یاد نبی را زنده می سازد صدایت
      ای کاش چشمانم تبرّک می شدند از
      گرد و غبار بال خاکیّ عبایت
      ای زینت کرب و بلای حضرت عشق
      بگذار باشم زائر پائین پایت
      عمریست از مهر تو در دل توشه دارم
      شوق طواف مرقد شش گوشه دارم

**********************

      سید مهران حسینی
      
      لبت حدیث کسا را به اشتباه انداخت
      نگاهت آینه ها را به اشتباه انداخت
      غزل به رقص در آمد و نام زیبایت
      عروض و وزن و هجا را به اشتباه انداخت
      صدای کیست که پیچیده در گلویی خشک
      صدا دوباره صدا را به اشتباه انداخت
      حضور نافذ پیغمبرانه ای در دشت
      تمام کرب و بلا را به اشتباه انداخت
      الا علی الدنیا بعدک العفا یا عشق
      خوش آن فنا که بقا را به اشتباه انداخت
      تو جان سپردی و اینگونه جاودان ماندی
      و این مقایسه ما را به اشتباه انداخت

**********************

     یاسر مسافر
      
      تابید نور اكبر و گفتند محشر است
      در جلوه ای دگر شد و گفتند حیدر است
      مردم به حیرت اند نبوت كه ختم شد
      یا للعجب ، علی است این پسر یا پیمبر است!
 
      ***
      شرمنده كه در خور شما شعر ندارد
      خجلت زده است او بخدا ...شعر ندارد
      دریا صفت است علی و وصفش هیهات
      از قطره نپرسید چرا شعر ندارد ؟

      ***
      
      ارباب زاده ای كه خود ارباب عالم است
      در چهره اش جمال پیمبر مجسم است

      نور است نور محض ز جنس پیامبر
      هر چه بگویم از منش و منطقش كم است

      نامش علی نهاده به كوری دشمنان
      ارباب ما حسین كه ارباب عالم است

      اعمال امشب است در مفاتیح عاشقی
      مستی كنید، جام و می اش هم فراهم است

      مجنون خویش كرده و لیلای ما شده
      از شوق اوست دیده اگر پر ز شبنم است

      حالا خبر دهید گدایان شهر را
      پایان مستمندی و فرجام ماتم است

      اصلاً نه جای شك و شبه اَست و سوال
      پر می كنند كیسه های تهی را – مسلّم است

      اَین المَفَر لشگریان می رسد به گوش
      غرش كه می كند و چهره درهم است

      اما چرا در شب میلاد حضرتش
      حال و هوای این غزلم چون محرم است ؟

      در بین روضه های غمش آتشم زدند
      آن روضه ای كه در لهوف و مقرم است

      آن روضه ای كه خواند قطعه قطعه اش
      با دیدنش قامت بابای او خم است
      
      می چید قطعه های بدن را كنار هم
      می گفت علی بعد تو دنیا جهنم است

**********************

    اجرا شده توسط حاج محمد طاهری
      
      من که گرد و غبار بوده ام
      کوچه گرد ستاره ها شده ام

      امشب از لطف چشمهای شما
      مومنی پاک و با خدا شده ام

      تا سحر پای نافله ماندم
      در نمازم چه بی ریا شده ام

      من که اینجا غریبه ای بودم
      با حریم دل آشنا شده ام

      آسمانها، تمامی ذرات
      می فرستند بر شما صلوات

      بار دیگر قیامتی بر پاست
      دل اهل حرم پر از غوغاست

      از فراسوی عرش آمده است
      علی دوم همین دنیاست

      شب عاشق شدن شب مجنون
      شب شادی حضرت لیلاست

      همگی از جمال او دیدند
      جلوه های محمدی پیداست

      پدرش چشم بر نمی دارد
      ازدو چشمی که واقعا زیباست

      رد پیشانیش شبیه شهاب
      قلب او هم به وسعت دریاست

      می درخشد ستاره و مهتاب
      چون که حالا پدر شده ارباب

**********************

    ناصر الدین شاه
    
      یم فاطمی در سرمدی، گل احمدی، مه هاشمی
      ز سرادقات محمدی طلعت ظهور جلالتی

      به سما قمر، به نبی ثمر،  به فاطمه در ، به علی گهر
      به حسن جگر، به حسین پسر چه نجابتی چه اصالتی

      به ملک مطاع ، به خدا مطیع ، به مرض شفا  به جزا شفیع
      چه مقام بندگیش منیع به چه بندگی و اطاعتی

      خم زلف او چه شکن شکن به مثال نقرة خام تن
      سپری بکتف و کفن به تن بچه قامتی چه قیامتی

      ز جلو نظر سوی قبله گه ، ز قفا نظر سوی خیمه گه
      که نمود شه بقدش نگه ، به چه حسرتی و چه حالتی

      ز قفا دو زن شده نوحه گر، یکی عمه گفت و یکی پسر
      که نما به جانب ما نظر، به اشارتی و نظارتی

**********************

     غلامرضا سازگار

      همه در حیرتم امشب، که شب هفده ماه ربیع است و یا یازده غره‌ی شعبان معظم، شب
      میلاد محمد شده یا اینه‌ی طلعت نورانی احمد، به سر دست حسین است و یا آمده از
      غار حرا باز محمد؛ عجبا این گل نورسته علی‌اکبر لیلاست، بگو یوسف زهراست، بگو
      اینه‌ی طلعت طاهاست، بگو دسته‌گل فاطمه‌ی ام‌ابیهاست، بگو روح بتول است، بگو
      جان رسول است، سلام و صلوات همه بر خُلق و خصالش، به جلالش به جمالش همه
      مبهوت کمالش همه مشتاق وصالش که سراپاست همه اینه‌ی احمد و آلش، چه به خلقت
      چه به طینت چه به صورت چه به سیرت چه به قامت چه به هیبت، همه بینید در این
      خال و خط و چهره‌ی گل روی رسول دو سرا را.
      خانه‌ی یوسف زهراست زیارتگه پیغمبر اکرم، نگه آل محمد به جمالی است که خود
      شاهد رخسار دل‌آرای محمد شده اینک، همگی چشم گشودند به سویش، به گمانم که
      گره‌خورده دل نور دل فاطمه بر طره‌ی مویش، شده جا در بغل عمه و آغوش عمویش،
      نگه ماه بنی‌هاشمیان بر گل رویش، نفسش نفخه‌ی صور و نگهش اینه‌ی نور و قدش
      نخله‌ی طور و به دَمَش معجز عیسی، به لبش منطق موسی، همه ماتش، همه مستش، همه
      دادند به هم دست به دستش، همه گل‌بوسه گرفتند ز پیشانی و لعل لب و خورشید
      جمالش، همه دادند سلامش، همه دیدند به مهر رخ او وجه خدا را.
      نگه از دامن مادر به گل روی پدر دوخته گویی، که ز شیری به تجلای الهی شده چون
      شعله‌ی افروخته، سر تا به قدم سوخته، از روز ولادت بسی آموخته این درس که
      باید به جراحات تنش ایه‌ی ایثار و شهادت همه تفسیر شود، سینه‌ی پاکش هدف تیر
      شود، طعمه‌ی شمشیر شود، با نگه خود به پدر کرده ز گهواره اشارت که منم کشته‌ی
      راهت، تو رسول‌اللهی و من چو علی شیر سپاهت، بنواز ای پدر عالم هستی علی‌اکبر
      پسرت را به نگاهت، منم آن کودک شیری که ز شیری دل خود را به تو بستم، به
      فدایت همه هستم، تن و جان و سر و دستم، من و آن عهد که در عالم زر بستم و
      هرگز نشکستم، پسر فاطمه! از جام تولای تو مستم، تو دعا کن تو دعا کن که
      سرافراز کنم تا صف محشر شهدا را.
      چه برازنده بود نام علی بهر من آن هم ز لب تو، که وجودم همه گردیده پر از تاب
      و تب تو، به خدایی خدا پیش‌تر از آمدنم بوده دلم در طلب تو، به جز این نیست
      که باشد حسب من، حسب تو، نسب من نسب تو، به خدا مثل علی در صف پیکار برآرم ز
      جگر نعره و یک‌باره زنم چون شرر نار به قلب صف اشرار، که گوید به من احسن به
      صف کرب‌وبلا حیدر کرار و زند خنده به شمشیر و به آن صولت و آن نیرو و آن غیرت
      و آن شوکت و عز و شرفم احمد مختار، سزد از دل گهواره به عالم کنم اعلام که ای
      خلق جهان! من به نبی نور دو عینم، به همه خلق ندا می‌دهم امروز که فردا به صف
      کرب‌وبلا یار حسینم، عجبا می‌نگرم در بغل مادر خود معرکه‌ی کرب‌وبلا را.
      ای نبی‌روی و علی‌صولت و زهراصفت و فاطمه‌رفتار و حسن‌خو، تو که هستی که
      ربودی دل لیلا و حسین و حسن و زینب و عباس و علی را، تو نبی یا که علی یا که
      حسن یا که حسینی، تو همان خون خدا یا پسر خون خدایی، تو همه صدق و صفایی، تو
      همه مهر و وفایی، تو به هر زخم شفایی، تو به هر درد دوایی، تو عزیز دل آقای
      تمام شهدایی، تو همان یوسف خونین‌بدن آل‌عبایی، گل پرپر شده‌ی گلبن ایثار و
      ولایی، نه تو قرآن ز هم ریخته از نیزه و شمشیر جفایی، تو همه صبر و ثباتی، تو
      همه باب نجاتی، تو به لعل لب خشکیده‌ی خود خضر حیاتی، تو در امواج عطش آبروی
      آب فراتی که ز داغ لبت آتش زده دریا دل ما را.
      نظری تا که چو جان تربت پاک تو در آغوش بگیرم، به ضریحت بزنم بوسه و از شوق،
      همان لحظه بمیرم، قبر حضرت علی اصغر با قبر امام حسین یکی است نه با قبر حضرت
      علی اکبر، تو مگر جان حسینی، نه، تو قرآن حسینی، پدر و مادر و جان و همه هستم
      به فدایت، منم و مهر و ولایت، منم و مدح و ثنایت، منم و لطف و عطایت، منم و
      حال و هوایت، سگ این کویم و جایی نروم از سر کویت، چه بخوانی چه برانی، کرم و
      لطف تو بود عادت تو، عجز و گدایی است همه عادت من، گفتم و گویم به دو عالم
      نفروشم کفی از خاک درت را، به خدا سلطنت این است که خاک قدم خیل گدایان تو
      باشم، ندهم این سمت از دست، به دستم بگذارند اگر مهر و مه و ارض و سما را.

      وحید قاسمی

      خبر آمد كه یلی می آید
      فاتح بی مثلی می آید

      خبر آمد قمری می آید
      روبهان! شیر نری می آید

      تا نگشتید در این بیشه شكار
      بهترین راه؛ فرار ست فرار

      تا كه عطر خوش كوثر آمد
      همه گفتند پیمبر آمد

      همه گفتند كه عیار آمد
      از نجف حیدر كرار آمد

      همه گفتند كه اكبر آمد
      اسد الغالب دیگر آمد

      ماتِ آن ماه منور گشتند
      چند گامی به عقب برگشتند

      بسم رب الشهداء...لب وا كرد
      رجزش ولوله ای برپا كرد

      بانگ زد: باد به غبغب دارید
      بی جگرها! دو سه مَرحَب دارید!؟

      آمدم فاتحِ میدان باشم
      وسطِ معركه طوفان باشم

      غیرتم در ره دین می كوشد
      در رگم خون علی می جوشد

      نه! حسین بن علی تنها نیست
      تشنه لب هست، ولی تنها نیست

      از شراب علوی لب تر كرد
      كربلا را جملی دیگر كرد

      كفر را حمله ی او شاكی كرد
      خودمانیم چه كولاكی كرد!

      تیغ در دست چه غوغا می كرد!
      دشت را محشر كبری می كرد

      هنر طایفه را از بَر بود
      كربلا آینه ی خیبر بود

      كوفیان ماتِ قلندر بودند
      عَمرُوَد ها همه بی سر بودند

      تیغ می زد به عدو جانانه
      مثل عباس چه استادانه !

      سبك جنگاوری اش مبنا داشت
      به اباالفضل شباهت ها داشت

      درس خود، خوب و نكو پس دادش
      آفرین گفت به او استادش

      ضربه ی تیغ به فتوا می زد
      عوض سیلیِ زهرا می زد

      شاهد رنج و غم زهرا شد
      كوچه ای تنگ برایش وا شد

      از چپ و راست به او ضربه زدند
      بی كم و كاست به او ضربه زدند

      همه جا بوی مدینه پیچید
      شمر را شكل مغیره می دید

      بی هوا نیزه به پهلوش زدند
      دشنه و تیغ به بازوش زدند

      هر كه با هر چه دمِ دستش بود
      زد بر آن آینه ی خون آلود

**********************

      رحمان نوازنی

      ای ملائکه محو جلوه های ذات تو
      بین آسمان پهن است، سفره ی صفات تو

      این همه صفات تو، ذات مشترک دارد
      از وجود پیغمبر، سفره ات نمک دارد

      خضر کربلای من، پیر آسمانی ها
      روضه ی پر از نور آخر الزمانی ها

      از کجا تو می ریزی، جلوه های طاووسی
      که فرشته می افتد، پای تو به پابوسی

      هر که یوسفت می دید، می برید دستش را
      شوق روی تو می داد، سمت باد هستش را

      هر کسی تو را دیده، خوانده قل هو اللهی
      بس که مثل خورشیدی، بس که این همه ماهی

      صبح فیض می گیرد، از رخ مصابیحت
      صد بهشت می ریزد، از دل مفاتیحت

      ای شبیه آیینه، ای که گرم تکثیری
      بر حسین تأویلی، بر حسین تفسیری

      عشق در تو می دیده، احتشام پیغمبر
      احترام تو مثلِ، احترام پیغمبر

      ای حسین دلتنگ لحن گرم و زیبایت
      آیه ای تلاوت کن از زبان لیلایت

      وقت رفتنت که شد، خیمه ها قیامت شد
      وقت داغ پیغمبر بر دل امامت شد

      هر که بود مجنون شد، لحظه ای که لیلا رفت
      پشت پای تو دیدند اشک های بابا رفت

      رفتی و دو سه آیه از خدا رجز خواندی
      رفتی و در آن میدان ذوالفقار چرخاندی

      هر که بین لشگر بود، نقشه ی فرار کشید
      سایه ی خودش را از تیغ تو کنار کشید

      اخم را کمی وا کن جلوه کن تبسم را
      یک نفس ترحم کن ضجه های مردم را

      در شلوغی لشگر ابن ملجمی آمد
      مثل  مسجد کوفه ضربه ای به فرقش زد

      چشم اسب پر خون شد، رفت در دل لشگر
      وای ارباً اربا، مصحف علی اکبر

      آه رد زانویی سمت او کشیده شد
      تا رود کنار او قامتی خمیده شد

      قطعه قطعه هایش را بین یک عبا پیچید
  "إحملوا اخاکم" هاش بین کربلا پیچید

**********************

      غلامرضا سازگار

      ای چشم عرشیان به زمین جای پای تو
      آغــوش کبریــا حــرم بـاصفـای تو

      وی روح سیـدالشهــدا در قفــای تو
      تـا روز حشر، نسل جـوان آشنـای تو

      شخصیت و شـرافت تو توشۀ حسین
      قبرت دو رکن کعبۀ شش‌گوشۀ حسین

      تـو سیـد شبـاب بهشـت شهـادتی
      سرتـا قدم بزرگی و مجد و سیادتی

      باب‌الحسین فاطمه پیش از ولادتی
      عبد خـدا نـه بلکـه تمـام عبـادتی

      جان حسین، جان جهانت فدا علی!
      قرآن روی سینـۀ خـون خـدا علی!

      فرق دوتـای تـوست کتاب شهادتت
      احسان، سجیه و کرم و جود، عادتت

      ظهـر شهـادت آمـده صبح ولادتت
      یــادآور عبــادت بـابــا عبــادتت

      جا دارد ار به رزم تو در حمله‌های تو
      جبریـل، ذوالفقـار بیـارد بــرای تـو

      بایـد تـو تیغ گیری و رزم‌آوری کنی
      بـا ذوالفقـار، معجــزۀ حیـدری کنی

      قرآن به دست گیری و پیغمبری کنی
      حتی ز چشم دشمن خود دلبری کنی

      خود را به رزم، حیدر دیگر کنی علی!
      تکرار بدر و خندق و خیبر کنی علی!

      وجه جمال حق و تمام پیمبری
      شیر حسینی و اسد حی داوری

      یا دشت کربلا اُحـد است و تو حیدری
      نـه! نـه! تو یـک امـام حسین مکرری

      روزی که من در عالم زر جان شدم علی!
      بـا دیـدن رخ تـو مسلمـان شدم علی!

      روزی کـه مـن هنـوز بـه عالم نبوده‌ام
      تـو بـودی و قصیـده بـرایت سـروده‌ام

      بـا مـدح تـو دل از همـه عالم ربوده‌ام
      از لحظه‌ای که چشم بـه دنیا گشوده‌ام

      دیدم پـدر گرفتـه بـه بـر از محبتت
      دیدم نهاده صورت خود را به صورتت

      دیدم قرار و صبر خود از دست داده‌ای
      دیدم چگونه روی بـه میـدان نهاده‌ای

      دیدم که سینه بهـر شهادت گشاده‌ای
      دیدم که قطعه‌قطعه به میدان فتاده‌ای

      دیدم که خون پاک تو می‌ریخت روی خاک
      دیدم هـزار قاتل و یک جسم چاک‌چاک

      پیشانی‌ات شکسته و فرقت دریده بود
      پیش از پدرکنار تـو زینب رسیده بود

      از خیمگه به جـانب مقتل دویده بود
      دیـدم چگونـه قـامت بابا خمیده بود

      می‌گفـت در کنـار تـو بابا علی! علی!
      بعد از تو خاک بر سر دنیا علی! علی!

**********************

      هادی جانفدا

      بگو بلا بنویسند، ها که می خواهیم
      تمام دهر نخواهند ما که می خواهیم

      و چشم های تو جنّاتُ تَحتِهاَ الاَنهار
      و چند تایی از این آیه ها که می خواهیم

      به  روز  واقعه  تنها  رها  نکن  ما  را
      در آن بساط یکی آشنا که می خواهیم

      به فرض روز جزا، بر عذاب تن بدهیم
      بهشت هم که نباشد تو را که می خواهیم

      تو باشی و پدرت باشد و خدا باشد
      ببین بهشت تو را نیز با که می خواهیم

      اگر که روز قیامت حسابمان نکنی
      به زندگی سفر کربلا که می خواهیم

      ببینم  آنکه  مرا  نوکر  آفریده  تویی؟
      کسی که قبل من این شعر را شنیده تویی

      اگر به چشم تو لفظ غزال برگردد
      به جسم مرده ی شعرم خیال برگردد

      بدون تو من از این ماه بر نمی گردم
      اشاره کن به دو ابرو  هلال برگردد

      نگاه می کنی و آفتاب حیران است
      به سمت غرب و یا که شمال برگردد

      به ساحتی که تویی آسمان چه می فهمد
      کسی به پای بیاید به بال برگردد

      اگر مکبّر ما هم قد قیامت نیست
      به خال خویش بفرما بلال برگردد

      الهی این قد و بالا بلندتر نشود
      قلم الهی از این سطر لال برگردد

      که از جوار تن جاری تو حضرت کوه
      رشید و سخت بیاید هلال برگردد

      و عقل کل به جز این پاسخی نمی یابد
      که از جوار تو با صد سوال برگردد

      تو زیر پای پدر من به زیر پای شما
      و دفن کرده مرا زیر روضه های شما

      تو آسمان بلند همیشه ی مایی
      قبیله ات همه خوب و شما هم آقایی

      اراده می کنی انگور می شود پیدا
      تو شهد جان حسینی، تو تاک لیلایی

      بهانه می کنی از تشنگی که برگردی
      تو  دائماً  به  تمنّای  روی  بابایی

      زبان بزن به زبانش ببین که تشنه تر است
      نگو که آب نخوردی تو روح دریایی

      زبان قافیه لال از نوشتن این بیت
      شنیده ام که تو بر خاک ارباً اربایی

      ز داغ تشنگی ات سال و ماه می سوزد
      هنوز  قلب  امیر  سپاه  می سوزد

**********************

      قاسم صرافان

      باز هم آسمان این خانه
      ‌ شب پر رفت و آمدی دارد
      باز هم کوچه‌ی بنی هاشم
      بوی عطر محمدی دارد

**********
      
      در شبستان زلف تو ترسا
       خال بر گونه‌ی تو هندوکش
      طاق زیبای ابرویت محراب
       وه که لیلا چه معبدی دارد

**********
      
      کار چشم تو مبتلا کردن
       خاک را با نظر طلا کردن
      این زلیخای نفس ما یوسف!
       عاشق توست هر بدی دارد

**********
      
      خَلق تو خُلق تو تعالی الله!
       چه شکوهی ست در تو  یا الله!
      این علی تا که می‌رسد به خدا
      صلوات محمدی دارد

**********************

      حمید کریمی

      امروز پیک خوش خبر هی حلقه بر در میزند
      بر در مکرر حلقه را از عشق دلبر میزند

      از نغمه در مرغ دل در سینه ام ژر میزند
      شادی به صد شور و شعف از هر دری سر میزند

      از شوق دل روح الامین شهپر به شهپر میزند
      از عشق اکبر نعره ی الاه و اکبر میزند

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که بیند روی او میگوید محمد امده

      بشنو تو از ژرفای دل فریاد درد اییل را
      افشا گر رازی مگو گلبانگ میکییل را

      از فرط شادی کن نظر لبخند عزراییل را
      در وصف هاجر گوش کن تکبیر جبراییل را

      کاورده از بهر خلیل امروز اسماعیل را
      تا در جهان سازد علم او پرچم تجلیل را

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

      در خانه ی خون خدا امده خدا را مظهری
      قد قامتی مه طلعتی مه پاره ای مه پیکری

      دریا دلی شیر او ژنی صف بشکنی نام اوری
      اسلام را جان پروری پیغام را پیغمبری

      نسل جوان را در جهان در خط قران رهبری
      خواند حدیث عشق را در گوش زهره مشتری

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که بیند روی او گوید محمد امده

      از لیلی حسن قدم مصداق خاتم زد قدم
      مصداق ختم النبیا در ملک عالم زد قدم

      در سنگر خون و شرف ان ذبح اعظم زد قدم
      الاله خونین تن ماه محرم زد قدم

      از دامن مریم مگر عیسی بن مریم زد قدم
      در جبهه ی حق ز امر حق روح مجسم زد قدم

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که بیند روی او گوید محمد امده

      در ماه شعبان جلوه گر شد زامر داور این پسر
      کز مرز باور بگذرد با دادن سر این پسر

      رونق به دین حق دهد در دشت باور این پسر
      از کشته سازد پشته ها از خصم کافر این پسر

      از شوق جانان بسپرد خنجر به خنجر این پسر
      گردد به دشت کربلا چون لاله پرپر این پسر

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

      باید حسین بن علی سر مست و شیدایش کند
      تا در منای قرب حق چون هدیه اهدایش کند

      از فرط شیدایی ورا مجنون لیلا یش کند
      در سن هجده سالگی مهمان زهرایش کند

      وقت شهادت دیده را محو تماشایش کند
      تا در میان خاک و خون چون لاله پیدایش کند

      گویم به اوای جلی طالی احمد امده
      هر کس که ببیند روی او گوید محمد امده

**********************

      مهدی نظری
      
      این خانواده یوسفان بی بدیلند
      هر یک برای خویش خورشیدی جمیلند

      جاری ترین رودند در رگ های دنیا
      بهتر بگویم صد هزاران رود نیلند

      فرقی ندارد سنّ شان کم یا زیاد است
      کم سن و سالش عمر صد نوح و خلیلند

      بر هر نخ موی علی های قبیله
      صدها فرشته با وضو هر شب دخیلند

      بی پرده گویم کمترین هاشان مسیحند
      در معرفت استاد درس جبرئیلند

      در این میان یک تن شبیه مصطفی بود
      او هم علیِ خانه ی ارباب ما بود

      امشب زمین را عرش اعلی کردی اکبر
      با مقدمت یکباره غوغا کردی اکبر

      لبخند تو در سینه ها قند آب کرده
      با خنده لب ها را ز هم وا کردی اکبر

      از بس که مثل مصطفی جذاب هستی
      در هر دلی خود را عجب جا کردی اکبر

      وقتی که چشم خویش را از هم گشودی
      اول تو سقا را تماشا کردی اکبر

      تو آمدی و پادشاه کربلا را
      با مقدمت امروز بابا کردی اکبر

      زیباترین نام جهان را بر تو بگذاشت
      بعد از تو این دنیا دوباره یک علی داشت

      امشب همه بر پای تو سر می گذارند
      در باطنت خُلق پیمبر می گذارند

      امشب به یُمن مقدم پاک تو آقا
      در سفره ی عشاق کوثر می گذارند

      از بس که تو والا مقامی و بزرگی
      بر نام تو پسوند اکبر می گذارند

      بر کاسه ی اسپند خورشیدی عمه
      اسپند نه! هر لحظه اختر می گذاردند

      وقتی در آغوش اباالفضلی ملائک
      بر پایتان از شوق شه پر می گذارند

      بعد از تو آقا در صف زیبا جمالان
      بیچاره یوسف را در آخر می گذارند

      ای شاه زاده شاه را بی تاب کردی
      خورشید را هم از خجالت آب کردی

      با دیدنت خون خدا لبخند می زد
      هر لحظه بوسه بر رخ فرزند می زد

      وقتی که جبرائیل لب های تو را دید
      با شهد لب های تو زین پس قند می زد

      تا ریشه هایت را در عالم دید ارباب
      این ریشه ها را با علی پیوند می زد

      می خواست تا پیروز میدان باشد عباس
      نام تو را در صفحه ی سربند می زد

      وقتی که خاک زیر پایت را زمین دید
      قید تمام عرش را سوگند، می زد

      خورشید از دامان لیلا سر زد امروز
      پیغمبر و حیدر به دنیا آمد امروز

      آئینه ی پیغمبر اکرم تو هستی
      هر کس نداند من که می دانم تو هستی

      ساقی کوثر حضرت مولاست اما
      از روز اول ساقی زمزم تو هستی

      هم حیدر کراری و هم مصطفایی
      با این وجود عشق همه عالم تو هستی

      شمشیر پیغمبر علی روحش حسین است
      در دست او انگشتر خاتم تو هستی

      عباس در کرببلا نقش علی داشت
      تو آمدی تا عشق در عالم بریزی

      کرببلا را با دمت بر هم بریزی
      رفتی و زینب بعد تو چشمان تر داشت

      دستی به پیشانی و دستی بر کمر داشت
      داغ تو سنگین بود که ارباب افتاد

      زخم عمیقی از غمت روی جگر داشت
      رفتی و گفتی من علی، عشق حسینم

      این بردن نام علی خیلی خطر داشت
      می خواست با مرگ تو مولا هم بمیرد

      وابستگیت را به بابایت خبر داشت
      فهمید که نامت علی بن الحسین است

      سنگین ترین تیری که آورده ست برداشت
      رفتی و بابای تو خیلی غصه می خورد

**********************

      مهدی نظری

      شب ولادت تو عید سیدالشهداست
      دلم خوش است كه میلاد اكبر لیلاست

      تو آمدی كه بگویی حسین تنها نیست
      و تا قیام قیامت حسین پا برجاست

      همین كه چشم تو وا شد مدینه روشن شد
      به یمن خاك كف پای تو كه عرش خداست

      مسیح خانهٔ اربابمان تویی آقا
      چرا كه در رگ تو خون حیدر و زهراست

      ستاره ها همه امشب به خاك می ریزند
      و مقصد همه پایین پای كرببلاست

      خدا به روی تو امشب گلاب می ریزد
      برای این كه لبت مشك حضرت سقاست

      برای مادر تو كعبه ای بنا كرده
      دو چشم زمزم این گونه ها كه سعی و صفاست

      شب ولادت تو بوی یاس می آید
      یقین بدان تو كه مادر بزرگ تو این جاست

      تو در حوالی بالاترین دنیایی
      چرا كه مهد تو آغوش زینب كبراست

      تویی كه راه نجات از نگات معلوم است
      و تار موی تو تا روز حشر پرچم ماست

      تو هم شبیه علی افتخار میكده ای
      علیِّ خانه اربابمان خوش آمده ای

      لب تو وا شد و تاریخ را مصفا كرد
      تو را خدای تو تقدیم دست لیلا كرد

      تو را برای حسین آفرید و ‌كرببلا
      و بعد صحنه جنگ تو را مهیا كرد

      برای این كه تو عین پیامبر باشی
      تو را شبیه پیمبر امیر دل ها كرد

      رخ تو را ز رخ مصطفی كشید خدا
      و بازوان تو را بازوان مولا كرد

      اذان كه گفت درِ گوش تو امیر عرب
      تو را هوائی دیدار روی زهرا كرد

      به روی سینۀ تو تا كه بوسه زد زینب
      فضای قلب تو را مثل طور سینا كرد

      به بازوان تو وقتی نظر نمود حسین
      دلاوری تو را هم تراز سقا كرد

      همین كه روی تو واشد از آسمان، خورشید
      نشست روی قشنگ تو را تماشا كرد

      تویی كه در نفست یك جهان غزل داری
      به روی باغ لبت كوهی از عسل داری  

      كسی مثال تو آئینۀ پیمبر نیست
      و یا شبیه تو مثل علی دلاور نیست

      تو آمدی و شبیه ولادت زهرا
      خدا نوشت به دل ها حسین ابتر نیست

      تمام عرش اگر روی كفه ای باشند
      به تار موی گدای درت برابر نیست

      همیشه تیغ تو چون رعد و ‌برق می برید
      چرا كه تیغ تو از ذوالفقار كمتر نیست

      هزار لشگر جنگی هزار فرمانده
      حریف ضربۀ دست علیِ اكبر نیست

      مرا به خاك درت نوكری ست اربابی
      چرا كه خاك درت كمتر از ابوذر نیست

      ز خاك پای تو جوشید چشمۀ كوثر
      مقام حضرت لیلا كه مثل هاجر نیست

      تو آمدی كه اذان نمازها باشی
      تو آمدی كه گل یاس كربلا باشی

      منم گدای قدیمی دست های شما
      من آفریده شدم تا شوم گدای شما

      تو بوتراب حسینی پیمبر لیلا
      مسیر سبز بهشت است چشم های شما

      ز روی مأذنه امشب اذان بگو آقا
      كه خلق بیمه شوند از دم صدای شما

      اگر مقام تو گویم به خلق می میرند
      هزار یوسف مصری نشسته پای شما

      كرامت تو شبیه امام دوم بود
      مدینه سیر شد از نان سفره های شما

      معلمان ادب راویان مكتب عشق
      گرفته اند همه یك نخ از عبای شما

      بیا مرا برسان مثل حضرت فطرس
      پری بده بپرم باز در هوای شما

      به جان مادرت آقا صداقت است اگر
      شبی مرا برسانند كربلای شما

      وضو گرفته و ذكر حسین می گیرم
      به سر زنان وسط گریه هام می میرم

**********************

      غلامرضا سازگار
      
      یـازده روز گـذشت از مـه شعبـان معظـم
      که عیان گشت دوباره رخ پیغمبر اکرم

      ذات حق- جلّ جلاله- پسری داد به لیلا
      کـه سـراپــای بــود آینــۀ جــد مُکــرّم

      نه عجب اینکه به یوسف بدهد وام ز حُسنش
      یـا دهـد از نفسش روح بـه ریحانـۀ مریـم

      مگـر اوصـاف ورا شـرح دهـد یوسف زهرا
      ورنه آرند به وصفش ملک و جن و بشر کم

      می‌سزد تا که شود گوش همه عالم هستی
      تـا ز وصفش زنـد آقـای رسـولان خدا دم

      یوسف فاطمه در منطق و در خ

موضوعات مرتبط: حضرت علی اکبر(ع) - ولادت،مدح

برچسب‌ها: اشعار ولادت حضرت علی اکبر(ع) مهدی وحیدی